গল্প-কবিতা

টেবুলখনৰ ওপৰত অশৃংখলাবদ্ধকৈ থকা কিতাপবোৰৰ জাপটোৰ মাজৰ পৰা আধাখনীয়াকৈ এখন কাগজ ওলাই আছে। কাষত ফুলৰ ডিজাইন অংকিত মেট পেপাৰেৰে নিৰ্মিত

খহি পৰা আকাশখনক গছৰ ঠাল-ঠেঙুলিবোৰে ধৰি ৰাখিছে। ডোখৰা-ডোখৰ শুকুলা মেঘৰ টুকুৰাবোৰে যেন গছৰ ডালবোৰৰ মাজেৰে সোলকি আহি চুই যাবহি মাখনক।

(উৎসৰ্গ : ড০ হীৰেন গোহাঁই ছাৰৰ হাতত শ্ৰদ্ধাৰে) বন্ধু ! এয়া চোৱাঁ মোৰ কলমেৰে কিদৰে নিগৰিছে হৃৎপিণ্ডৰ সেউজীয়া শ্বাস, টগবগ্

মানুহজনীক চুলিত ধৰি মানুহটোৱে চোঁচৰাই আনিছে ঢেঁকীশাললৈ। তাইৰ হাত আৰু ভৰি দুখনত আঘাতৰ চিন সুস্পষ্ট। তাই কাবৌ কৰিছে মানুহটোক তাইক

ইয়াত এতিয়াও মানুহ আছেনে ? চোতাল ভৰি গজিছে বিয়নি-সাৱটা কাহিবন কেঁচুমতা চোৰাতৰ হাবি কাহানিতে বন্ধ হ’ল পঁজাৰ পদূলি নিফুট নিতাল

কি আছিল বকুলৰ সিপাৰে? কথাৰ বেথা নে ভৰিত আঁক খোৱা চিয়াহীৰ চেকা? ৰ’ম ৰ’মকৈ মানুহলৈ ৰোৱা নহয়। ক’ম ক’মকৈ সাধুবোৰ

টগবগাই টগবগাই ইপাৰ সিপাৰ নমনা যৌৱনৰ ভৰা নদীয়েদি উজাই যাওঁতে ক’ৰ পৰা জানো ৰাষ্ট্ৰ নামৰ বকাসুৰটোৱে জ্বলন্ত অগ্নিপিণ্ডত মা-দেউতাৰ ঘৰটো