অসমীয়া কবিতা

কথাবোৰেই কেতিয়াবা ভয়ংকৰ হয় মিঠা কথাবোৰ সামৰি থোৱা কথাবোৰ হাঁহি আৰু কান্দোনৰ কথাবোৰ অতিক্ৰমি কথাৰেই আঁতৰ হৈ যায় ওচৰৰ মানুহ

আহ ! একে, একেটাই নীলা বিহৰ চৰম পিয়লা ছক্ৰেটিছৰ কণ্ঠ ৰুদ্ধ নহয় হোৱা নাই এতিয়াও বতাহত বিলীন নীলা বিহ পিয়লাত

কালি নিশা হিটলাৰৰ উত্তৰাধিকাৰীহঁতে ঘৰৰ পৰা উঠাই লৈ গৈছিল বুঢ়ীৰ নাতিনীয়েকক। আজি সিহঁত উভতি আহিছে— তথাকথিত দুৰ্ঘটনাত চেপেটা হোৱা নাতিনীয়েকৰ

কাৰ মূৰত ফুলিলি মৰুৱা ফুল মোলৈ মাৰি এপাট শূল এনেও ফৰিং ছিটিকা চকু হামখুৰি খাই বাৰুকৈ নপৰিল এনেও গাভৰু ছোৱালীৰ

গ্ৰীষ্মত শীতৰ অপেক্ষাশীতত বসন্তৰএকাঁজলি ৰ’দত গাভৰু হোৱাচোতালৰ মূৰত সুখৰ গোন্ধ। তই দিয়া এৰীচাদৰগাত মেৰিয়াই বাট চাওঁ,ফৰিংফুটা জোনাকতবহিছ’ চাগে সাধুকথাৰ পোহাৰ

জাৰৰ দিনত জাৰৰ শাসন উমহীন ৰাতি ক্ষীণকায় দেহত হাড়লৈকে বিদ্ৰোহ শীতৰ অবিৰাম শোষণৰ বুকুৰ জুইৰ প্ৰচণ্ড উত্তাপ বিশাল বিষ্ফোৰণ লেলিহান