অসমীয়া গল্প

ওখ ওখ কংক্ৰিটৰ মাজত আবদ্ধ মহানগৰীত থকা বাসিন্দাসকলে বুজে মুক্ত হোৱাৰ ব্যাকুলতা আৰু বন্দী জীৱনৰ হাঁহাকাৰবোৰৰ তীব্ৰতা। কিদৰে প্ৰতিটো দিন

খহি পৰা আকাশখনক গছৰ ঠাল-ঠেঙুলিবোৰে ধৰি ৰাখিছে। ডোখৰা-ডোখৰ শুকুলা মেঘৰ টুকুৰাবোৰে যেন গছৰ ডালবোৰৰ মাজেৰে সোলকি আহি চুই যাবহি মাখনক।

মানুহজনীক চুলিত ধৰি মানুহটোৱে চোঁচৰাই আনিছে ঢেঁকীশাললৈ। তাইৰ হাত আৰু ভৰি দুখনত আঘাতৰ চিন সুস্পষ্ট। তাই কাবৌ কৰিছে মানুহটোক তাইক

কনকলতাৰ পেটৰ বিষ। তাই বিদ্যালয়লৈ যাব খোজা নাই। মাকে বকি আছে। অসহ্য। খঙতে বহীখন তাই জোৰকৈ বেগত ভৰাই দুপদুপকৈ ওলাই

১) এটা জোনৰ আধাফাল সাধু মাজতে কি হ’ল, মোৰ বুঢ়া আঙুলিটোৰ মনত উদ্ধত চখ এটাই বাহ ল’লে। জোন পুহিব। অ’,

কানন এপাৰ্টমেণ্টৰ চতুৰ্থ মহলাত থকা ফ্লেটটোৰ দৰ্জাখন খুলিবলৈ ল‌ওতে কাজৰিৰ দামী হাতঘড়ীটোত চকু পৰিল, সময় নিশা প্ৰায় ৯:৩০ বাজিছে। “ছেঃ,

বাটছোৱাৰ দুয়োকাষ বাঁহগছে আৱৰা। গৈ থাকোঁতে এতিয়া সুৰংগ এটালৈ সোমাই যোৱা যেন লাগিছে। লেংপেঙীয়া গৰুহালে গাড়ীখন দুজন মানুহৰ স’তে কোনোমতে