কবিতা

নৈপৰীয়া মধুৰিজোপাত দিনটো ওলমি ৰয়। মধুৰিআমৰ ভৰুণ দেহত এতিয়া ভৰ দুপৰীয়া এটাই নিতাল মাৰে, সপোনথলীয়ে নৈৰ বক্ষত জিৰোৱাৰ পষেক হ’ল।

ইয়াত এতিয়াও মানুহ আছেনে ? চোতাল ভৰি গজিছে বিয়নি-সাৱটা কাহিবন কেঁচুমতা চোৰাতৰ হাবি কাহানিতে বন্ধ হ’ল পঁজাৰ পদূলি নিফুট নিতাল

কি আছিল বকুলৰ সিপাৰে? কথাৰ বেথা নে ভৰিত আঁক খোৱা চিয়াহীৰ চেকা? ৰ’ম ৰ’মকৈ মানুহলৈ ৰোৱা নহয়। ক’ম ক’মকৈ সাধুবোৰ

টগবগাই টগবগাই ইপাৰ সিপাৰ নমনা যৌৱনৰ ভৰা নদীয়েদি উজাই যাওঁতে ক’ৰ পৰা জানো ৰাষ্ট্ৰ নামৰ বকাসুৰটোৱে জ্বলন্ত অগ্নিপিণ্ডত মা-দেউতাৰ ঘৰটো

ষ্টেছনৰ এখন বিশাল হৰ্ডিঙ এখনৰ তলত ৰৈ আছোঁ। এতিয়ালৈ আহি পোৱা নাই মহালক্ষ্মী এক্সপ্ৰেছ, প্লেটফৰ্মত বাদুলিৰ দৰে ওলমি আছে এটা

“There was a pain That like cigarettes I inhaled quietly..” চিন্তাৰ চোলাটো পিন্ধি মই ওলাই গলোঁ— সৰু চহৰখনত শীত সদায়,