সময়ৰ গতি-(পম্পী দেৱনাথ)

 

বহুবাট ভ্ৰমি যেতিয়া আৱিষ্কাৰ কৰিলোঁ

নিজক

পলিয়েন্দ্ৰীত সাঁতুৰি থকা দেখিলোঁ।

সুখে আমুৱালে যেতিয়া

নিজকে কাৰোবাক সঁপি দিলোঁ

পাহৰিলোঁ অতীত।

—

এদিন অকস্মাতে ট্ৰয় নগৰ পালোঁ

ঈৰ্ষা হৈছিল নেকি মোৰ?

—-

কেতিয়া জানো দেৱী সজালে !

পোহৰ গোট মাৰোতেই য’ত

আৰম্ভ হৈছিল

প্ৰকৃত নাটকৰ পূৰ্ণ প্ৰদৰ্শনী।

—-

গতিৰ পাকত মীৰাবাঈ হ’লো

আহ ! কিযে আছিল সময়ছোৱা

লিঅ’নাৰ্ডোৰ মনালিছা তাৰ প্ৰমাণ।

—-

কিন্তু সময় শৃংখলাৱদ্ধ

তাৰেই আধাৰত এদিন হৈছিলোঁ

লক্ষ্মীবাই, মুলাগাভৰু, ৰাণী ভিক্টোৰিয়া,

চাৰুলতা, আশাপূৰ্ণা, কনকলতা,

কল্পনা চাওলা, অৰুন্ধতী, ঝুম্পালাহিড়ী…

—

আৰুআজি ?