কবিতা

উচ্চতাৰ শিখৰ হোৱাৰ আগত হিমালয় এদিন সাগৰ আছিল সাগৰখন আছিল কেঁচুৱাসদৃশ মৃতকৰ বিছনাত মৃত্যুৰো মৃত্যু হোৱাৰ দৰে হিমালয়ৰ বেদনাত হেৰাই

সাৰে থকা ৰাতিবোৰ পুহি পুহি ফিচিকি উঠিছে পিতাইৰ ঘৰৰ শেতেলী চিন্তাবোৰ অহেতুক নাছিল হয়তো পিতাইৰ মাথোঁ যোৱাৰ আগতে সাৰি মছি

কিমানবাৰ নিৰ্যাতন হ’লে তুমি বুজিবা যে তুমি এগৰাকী যোদ্ধা? কিমানখন হৃদয় লাগিব তোমাক সাহসী হ’বলৈ? কিমানখন কাণ লাগিব তোমাক তোমাৰেই

ৰাতিৰ আকাশত পোহৰ বিলোৱা তৰাবোৰ তেওঁ নিয়মমাফিক চুই চাইছিল‌ পপীয়া তৰাৰ লেজুকা প্রহৰত দুৱাৰৰ ডাং মাৰিবলৈ চকু মোহাৰি উঠা সেয়া

  বেৰৰ জলঙাৰে সৰকি অহা পোহৰত জিলিকিছিল মানুহটোৰ পেটত লিপিত খাই থকা এডাল জোক। ভদীয়া ভাগৰে হেঁচা মাৰি ধৰা টোপনিৰ

  যি বাটেৰে সি গুচি গ’ল কোনেও ভু-টোকে নাপালে ‘এছকেপিষ্ট’ ধাৰণা এটাতে বাক-বিতৰ্কখন চলি থাকোতেই ৰাতিৰ ৰে’লত আমি বিশ্বনাথ পালোহি

এক প্ৰাচীন অভিনেতাৰ দৰে হৈ পৰিছোঁ প্ৰাচীন; বহু শতিকাৰ পুৰণি পাহৰণিৰ ধূলিত পোত যোৱা সময়ৰ ফছিল মুখত সানিছোঁ মিছা ৰং