সম্পাদকীয়

যুক্তিবাদৰ সপক্ষে অৱস্থান লোৱা কিছু সংখ্যক মানুহে যেতিয়া সংগঠিত ৰূপত যুক্তিবাদ-বিজ্ঞানমনস্কতাৰ প্রচাৰ আৰু প্রসাৰৰ হকে কাম-কাজ কৰিবলৈ আগবাঢ়ে, তেতিয়াই যুক্তিবাদী

(১) প্রযুক্তি আৰু অন্ধবিশ্বাসৰ মাজত কিবা সমন্ধ আছেন‌ে? যদি আছে, তেনেহ’লে সমন্ধটোৰ স্বৰূপ বাৰু কেনেকুৱা‌? প্রযুক্তিৰ বিকাশে অন্ধবিশ্বাসৰ চোক হ্রাস

(১) এই শতিকাৰ প্ৰথম দশকৰ কথা। শৈক্ষিক কামকাজ কিছুমানৰ বাবে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ উত্তৰ পাৰৰ দাৰিদ্ৰই কোঙা কৰা, ভিতৰুৱা ডাঙৰ গাঁও এখনলৈ

(১) এটা ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতাৰ বৰ্ণনাৰে আলোচনা আৰম্ভ কৰিছোঁ। তাৰ সৈতে কিছু অব্যক্তিগত কথাৰে এই পূৰ্বাভাস অলপ দীঘল হ’লেও সি আমাক

(১) এটি বিখ্যাত গীতৰ কথাৰে আলোচনা আৰম্ভ কৰিছোঁ। ১৯৭৬ চনত ভূপেন হাজৰিকাই জাতিভেদ প্ৰথাৰ প্ৰতিমুখে এটি অমৰ গীত সৃষ্টি কৰিছিল—“যুৱতী