অতিথি সম্পাদকৰ চ’ৰা

প্ৰায়ে এই বক্তব্য শুনা যায় যে “অসমত আকালো নাই ভঁ‌ৰালো নাই।” কিন্তু বঙ্গদেশৰ দৰে দুৰ্ভিক্ষ নাথাকিলেও ১৯৯০ ৰ দশকলৈকে অসমৰ

১৯৭৪ চনৰ ৩১ অক্টোবৰ তাৰিখে অসমত ধান আৰু চাউলৰ পাইকাৰি ব্যৱসায়ৰ কৰ্তৃত্ব চৰকাৰে আনুষ্ঠানিকভাৱে লাভ কৰাৰ এটা বছৰ পাৰ হ’ল।

১৯৪৩ চনত বংগ দেশত দেখা দিয়া দুৰ্ভিক্ষত প্ৰায় ৪০ লাখ মানুহৰ মৃত্যু হৈছিল। এই দুৰ্ভিক্ষৰ এটা অন্যতম কাৰণ আছিল যে

ক্ষূধা (hunger) বা ভোকৰ ধাৰণা এহাতে যিদৰে অতি সহজ, পৰিচিত আৰু সাধাৰণ, সেইদৰে পিছে ই জটিল তথা বহুমাত্ৰিকো। পৰ্যাপ্ত আৰু

উন্নয়নমূলক কাম-কাজ, কৃষিভূমিৰ শ্ৰেণী পৰিবৰ্তন,লাভজনক নোহোৱা বাবে কৃষিকাৰ্য বাদ দিয়াকে ধৰি বিভিন্ন কাৰকৰ বাবে অসমৰ কৃষিভূমিৰ দ্ৰুত সংকোচন আৰম্ভ হৈছে।অৱশ্যে

ক্ষুধা বা ভোক সাম্প্ৰতিক সময়ৰ প্ৰেক্ষাপটত এক গভীৰ উদ্বেগ আৰু সামাজিক-ৰাজনৈতিক চিন্তাৰ বিষয় হিচাপে পৰিগণিত হৈছে। এক আৰ্থ-সামাজিক সমস্যা হিচাপে

স্পেইনৰ এটা লোকপ্ৰবাদত এনেকুৱা এষাৰ কথা কোৱা হৈছে — “মোক তোমালোকৰ লোকগীত গাই শুনোৱা,মই তোমালেকৰ মানুহৰ চৰিত্ৰ, আচাৰ-ব্যৱহাৰ, ৰীতি-নীতি আৰু

কিছুমান স্মৃতিয়ে আজীৱন মানুহৰ লগ নেৰে। অৱশ্যে তেনে স্মৃতি সদায় সুখপ্রদ আৰু সুষম নহ’বও পাৰে। জীৱন-যাতনাৰ অভিজ্ঞতা আৰু / বা