গল্প-কবিতা

কিনো হ’ব নতুন দিনবোৰত মানুহবোৰ আৰু অলপ অমানুহ হ’ম হিংসা কপটতাৰে মনবোৰ আৰু অলপ বিষাক্ত কৰিম কুমলীয়াৰ পৰা বৃদ্ধালৈ ধৰ্ষণৰ

আকাশীলতাৰ বুকুত সপোন এটা টগটগাই বহে৷ পিছফালৰ পোতা পুখুৰীটোত আশা নকৰা সত্ত্বেও মাছে খলখলনি তোলাৰ দৰে সপোনটো খলখলাই থাকে৷ বুকুৰ

বেলিটো জ্বলি জ্বলি পঙা অঙঠা এটা হোৱাৰ সময়ত আয়ে টিঙনা মাটিডৰাত গৰুৰ খুটিটো জোকাৰি আছিল সজোৰে বেলিটোৱে ঘুমটি ভাঙি ইলুটি

বহুদিন বোকা মাটিৰ লেপন নপৰা শেলুৱৈ বন্ধা বাৰান্দাখনৰ কাঠৰ পুৰণি চকীখনেই এতিয়া জীৱন গগৈৰ সংগী। লাখুটি ডালত ভৰ দি অলপমান

কিছু মুহূৰ্তলৈকে মই মোক লৈ খুবেই স্পষ্ট আছিলোঁ। মনত কোনো শংকা নাছিল। নাছিল কোনো দোমোজা। এটা পোন বাটেৰে মই গৈ

আজি কিছুদিনৰ পৰা অশৰীৰী চকু এহালে মোক অহৰহ খেদি ফুৰিছে। গাত লিপিট খাই থকা বগা কামিজটোৰ ওপৰত পিন্ধা জৱাহৰ কোটটোৱেও

“মানুহৰ উৰুৰ মাংস ড্ৰাই ফ্ৰাই দুই প্লেট লগতে মগজুৰ কিমা দুই প্লেট।” শগুনীয়ে ম্যেনুখন চাই ক’লে।  “ষ্টাৰ্টাৰ হিচাপে কিবা?” ৱেইটাৰ