গল্প

সন্ধিয়াৰ দোমোজাত কাণিমুনি পৰত ৰুম নম্বৰ সাতৰ পৰা এটা বিকট চিঞৰ ভাঁহি আহিল৷ চিঞৰটো কাৰ কোনেও ধৰিব নোৱাৰিলে৷ ছেমেষ্টাৰ পৰীক্ষা

“ক’লী, ঐ ক’লী”—- পিছফালৰ পৰা কোনোবাই ৰিঙিয়াই মতা যেন শুনি তাই অকণমান অস্বস্তিত পৰিল। ঠিক অংকৰ চন্দ্ৰেশ্বৰ শৰ্মা ছাৰে গৰম

কিছুদিন ধৰি অমৰ চৌধুৰী বৰ দোদুল্যমান অৱস্থাত পৰি আছে। ভাত খাওঁতে আজিকালি তেওঁৰ হাতখন কব নোৱাৰাকৈয়ে কাঁহী আৰু মুখৰ মাজত

(কুৰি শতিকাৰ সাধু নামটোৱেই আচলতে খাপচৰা। কাশীৰ পৰা অসমৰ বিশ্ববিদ্যালয়ত সংস্কৃত পঢ়াবলৈ আহি ইয়াতে বিয়া-বাৰু কৰাই অসমীয়া গল্পৰ সমালোচক হোৱা

:কপাল!! বাৰে বাৰে কপালে ঠগা মানুহবোৰে কিয় কপালকে ধিয়ায়? … হাঁহি উঠা কথা নহয়নে? বিজয় নগৰৰ তাইৰ ওৱান বি এইচ

[প্ৰয়াত প্ৰশান্ত আচাৰ্য (১৯৫১-২০০৪) আছিল এগৰাকী প্ৰতিভাৱান গল্পকাৰ। ১৯৮৬ চনত তেখেতৰ “ক্ষোভ” নামৰ এখন গল্প-সংকলন প্ৰকাশ পাইছিল। তিনিটা মাত্ৰ গল্পৰ