কবিতা

দুৰ্গন্ধ     পুখুৰীৰ পানীত উৎকট দুৰ্গন্ধ মৰা মাছৰ দুৰ্গন্ধ বিয়পি পৰিছে প্ৰতিদিনে মৰা মাছ হৈ ওপঙি উঠিছে মানুহ পূণ্যভূমি দেশ

পুৱাৰ কোমল ৰ’দত উজলিছে ঘৰটো, পদূলিত মানুহৰ জুম।ইমানদিনৰ অন্তঃপুৰবাসিনী মানুহজনী হেনোবাহিৰলৈ ওলাব বতাহত কঁপি উঠিল খিৰিকীৰ গধুৰ পৰ্দা। ছঁয়াময়াকৈ দেখিলোঁ

১. ফুল-তৰা-গানৰ কোমল কোমল ভাষাৰে ভৰা তোমাৰ ৱাটছেপ গোটটিত হঠাতে সোমালহি গেলামালৰ দোকান কেতিয়া খোলা— তাৰ চৰকাৰী জাননীৰ জধলা কপি

মাজনিশা হেঁপাহবোৰ গলি গছ একোজোপা হ’ব খোজে। নিয়ন্ত্ৰিত আৱেগে সলনি কৰা সত্তাটোক বিচাৰি আন্ধাৰবোৰ গিলিব খোজা নে? বেহেলাৰ তাঁৰকেইডালত ঢৌ