শিল্প-কলা-সংস্কৃতি

এটা সহজ-সৰল কাহিনীক লৈ এক সহজ-সৰল শৈলীৰে এখন বোলছবি বনাবলৈ,আজিৰ সময়ত এক দৃঢ় আত্মবিশ্বাসৰ প্ৰয়োজন। তেনে আত্মবিশ্বাস এজন নবীন পৰিচালকৰ

এটা চৰম ৰোমাণ্টিক অনুভূতি হৈছিল যেতিয়া দেওপাহাৰটোৰ কাষেৰে বাছখন মধ্যম গতিৰে পুৰণা বাবাথান পাৰ হৈ গৈছিল। অৱশ্যে কেতিয়া পুৰণা বাবাথানৰ

আলিফা এজনী কিশোৰীৰ নাম, যাৰ চকুত অযুত আশা, বুকুত অলেখ বেদনা, মন তাইৰ আকাশ চুবৰ – কিন্তু দৰিদ্ৰতাই ৰাখিছে বান্ধি।

  * সুৰটো ব্ৰজেন বৰুৱাৰ? * বীৰেন্দ্ৰ নাথ দত্ত – সুৰটো ব্ৰজেন বৰুৱাৰ। তেখেতে কৈ যায়, দিয়া, কথা দিয়া। আৰু

(লিখকৰ টোকা : এই সাক্ষাৎপ্ৰসংগ এটি পৰীক্ষামূলক প্ৰয়াস। দত্ত ছাৰৰ দুটিমান গীত শুনি লৈ লেখাটি পঢ়িলে বেছি ভাল লাগিব বুলি

প্ৰতি বছৰৰ প্ৰথম দিনটো আৰম্ভ হয় মংগল-বাৰ্তা, শুভকামনাৰে। এই বছৰটো ভাল হ’ব, অমানিশা শীঘ্ৰেই আঁতৰিব, আখলত এতিয়া সদায়ে জ্বলিব জুই,