বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তি

১৯২৮ চনৰ ২৮ ফেব্ৰুৱাৰিত ভাৰতীয় বিজ্ঞানী চন্দ্ৰশেখৰ ভেংকটৰমণে কে এছ কৃষ্ণণ নামৰ আন এজন বিজ্ঞানীৰ সৈতে লগ লাগি এক পৰিঘটনা

১৯৩০ চনত ভাৰতীয় বিজ্ঞানী চি ভি ৰমনে পদার্থ বিজ্ঞানত নোবেল বঁটা লাভ কৰিছিল; তেওঁৰ গৱেষণা কেন্দ্ৰ আছিল কলিকতা। তাৰ পিছত

আজিৰ পৃথিৱীত মানুহ নামৰ জীৱবিধ অন্য সকলো জীৱতকৈ উন্নত, অন্য অৰ্থত ক’বলৈ গ’লে সকলোতকৈ শ্রেষ্ঠ। পৃথিৱীত অন্যান্য জীৱ সৃষ্টি হোৱাৰ

(ধাৰাবাহিকভাৱে প্ৰকাশ হৈ থকা ‘বিজ্ঞানৰ ইতিহাস’ৰ এইবাৰৰ সংখ্যাত (৩য় খণ্ড) প্ৰকাশ কৰা ‘প্ৰাচীন ইজিপ্টত বিজ্ঞানৰ বিকাশ’ লেখাটোৰ দৈৰ্ঘ্যৰ প্ৰতি লক্ষ্য

মানুহ চেতনাশীল আৰু চিন্তাশীল প্ৰাণী। এই গুণৰ বলতেই মানুহে অতীতৰেপৰা প্ৰকৃতিক বিশ্লেষণ আৰু অনুধাৱন কৰি প্ৰাকৃতিক নিয়মসমূহ নিজৰ তথা সমাজৰ

আৰহান ইনামূল প্ৰাচীন সভ্যতাত বিজ্ঞানৰ বিকাশ বুলি কওঁতে কিছু থমকি ৰ’বলগা হয়, কাৰণ বিশুদ্ধ বিজ্ঞান বুলি ক’লে যি বুজোৱা হয় প্ৰাচীন সভ্যতাসমূহত অংকুৰিত হোৱা সেই স্তৰৰ

গৌৰীশংকৰ ভূঞা (প্ৰথম খণ্ড ») এজন খুব চোকা মগজুৰ মানুহ আছিল। নাম আছিল আইজাক নিউটন। এদিন আপেলৰ বাগিছাত বহি থাকোতে