বিবিধ চিন্তা

যোৱা কিছুদিনৰ পৰা কিছু বাতৰিয়ে সচেতন সমাজক বিচলিত কৰিছে। ছাত্র-ছাত্রীৰ মাজত যেন এক বর্ধিত হিংসাৰ পৰিৱেশ গা কৰি উঠিছে। বিদ্যালয়ৰ

মানুহ সামাজিক জীৱ। সমাজ এখন পাতি জীয়াই আছোঁ যেতিয়া সামাজিক দায়বদ্ধতা আৰু সততা নামৰ এই চিনাকি মূল্যবোধৰ লগত আমি চিৰপৰিচিত।

দেশ এখনৰ প্ৰগতিত কাৰ্যকুশলতাৰে অৰিহণা যোগাব পৰা মানুহবোৰেই “মানৱ সম্পদ”। নাগৰিক জীৱনৰ মান উন্নীতকৰণৰ ক্ষেত্ৰতো মানৱ সম্পদৰেই আৱশ্যকতা অনুভব কৰা

ইংলেণ্ডৰ এখন চিকিৎসালয়ৰ সন্মুখত এখন গাড়ীৰ পৰা নামি লৰালৰিকৈ খৰ খোজেৰে চিকিৎসালয়খনৰ এটা বিশেষ কোঠালৈ হাৰ্ডি সোমাই গ’ল। কোঠাৰ ভিতৰত

মৌলিক সমস্যাৰ মাজতো মানুহে কৰ্মচাৰীৰ, শ্ৰমিকৰ বা কৃষকৰ সমাজখনতকৈ ধৰ্মীয় সমাজখনতহে বাস কৰি বেছি ভাল পায়। ফলত বাস্তৱ সমাজত দেখা

আমাৰ শিক্ষাই যদি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক মূল্যবোধৰ পাঠ নিশিকায়, তেন্তে সেই শিক্ষাক বিজ্ঞানসন্মত বুলিব নোৱাৰি। জীৱন-বিমুখ শিক্ষা পদ্ধতিয়ে ছাত্ৰ ছাত্ৰীৰ মানসিক উত্তৰণত