কবিতা

কাপোৰ-কানি বেছিভাগৰে ক’লা হ’ল ধনুৰ গুণ টানি থাকোতে কাৰ আঙুলি কাটি ৰক্তাক্ত হ’ল কোনেও গমেই নাপালো পাৰ হৈ গ’ল ধৰ্মযুদ্ধৰ

ব’হাগ বুলি ঢাপলি মেলোতে গা সাতখন আঠখন হিয়াত ঢোল পেঁপাৰ ক’লা মেঘ ফলা ৰজনজন, মোৰ এৰি অহা গাঁওখনত আছেনে বাৰু

মুকলি পথাৰখনৰ সিমূৰত ইটা ভাতাৰ ধোঁৱা নোহোৱা দীঘল ছিমনি এটা… এদিন সেই ছিমনিটোৰপৰা ওলোৱা অপৰ্যাপ্ত ধোঁৱাই আকাশ ছানি ধৰিছিল ,

চিলাখন উৰি গৈ থাকিল এবাৰ ধৰি চোৱাৰ আশাত চৰাইজনীও উৰি গৈ থাকিল   আকাশে কাণে কাণে ক’লে, “থোৱা তোমাৰ অবিনশ্বৰ