অসমীয়া কবিতা

আটোলটোল এবাহ মৌত বিয়পিছে বনৰীয়া ফুল। ডৰিকণা চকু জলক তলক পানীপতাত জলমণি ভৰপক স্বসন্মোহত জুবুৰিয়াই থোৱা জুইকুৰাই বুকুফালি দৌৰিলে। কোনপিনে?

(উৎসৰ্গ : ড০ হীৰেন গোহাঁই ছাৰৰ হাতত শ্ৰদ্ধাৰে) বন্ধু ! এয়া চোৱাঁ মোৰ কলমেৰে কিদৰে নিগৰিছে হৃৎপিণ্ডৰ সেউজীয়া শ্বাস, টগবগ্

ইয়াত এতিয়াও মানুহ আছেনে ? চোতাল ভৰি গজিছে বিয়নি-সাৱটা কাহিবন কেঁচুমতা চোৰাতৰ হাবি কাহানিতে বন্ধ হ’ল পঁজাৰ পদূলি নিফুট নিতাল

কি আছিল বকুলৰ সিপাৰে? কথাৰ বেথা নে ভৰিত আঁক খোৱা চিয়াহীৰ চেকা? ৰ’ম ৰ’মকৈ মানুহলৈ ৰোৱা নহয়। ক’ম ক’মকৈ সাধুবোৰ

টগবগাই টগবগাই ইপাৰ সিপাৰ নমনা যৌৱনৰ ভৰা নদীয়েদি উজাই যাওঁতে ক’ৰ পৰা জানো ৰাষ্ট্ৰ নামৰ বকাসুৰটোৱে জ্বলন্ত অগ্নিপিণ্ডত মা-দেউতাৰ ঘৰটো

মোৰ চহৰখনত যেতিয়া জুই লাগে মই চহৰৰ বাহিৰলৈ দৌৰ মাৰোঁ তেতিয়া চহৰ প্ৰান্ত পাওঁতেই দেখো ভিৰত পদপিষ্ট হৈ পৰিছে মানুহ

ষ্টেছনৰ এখন বিশাল হৰ্ডিঙ এখনৰ তলত ৰৈ আছোঁ। এতিয়ালৈ আহি পোৱা নাই মহালক্ষ্মী এক্সপ্ৰেছ, প্লেটফৰ্মত বাদুলিৰ দৰে ওলমি আছে এটা

মোনাখনত থাকে বিনামূলীয়া চাউল সস্তীয়া দাইল মাজে সময়ে সস্তীয়া মিঠাতেল আধালিটাৰ আৰু দুটামান কণী গৰাকীজনৰ দৰেই অকালবৃদ্ধ এই মোনাখন কেতিয়াবা