কবিতা

সকলোকে জ্বলাই কোনো লাভ নাই। তাতকৈ বৰঞ্চ আজন্ম যেনেকৈ জ্বলিছা ঢিমিক ঢামাককৈ, অকলে , দিনে ৰাতিয়ে তেনেকৈ জ্বলি থাকা ,

(অনুবাদকৰ টোকা : যোৱা শতিকাৰ চতুৰ্থ দশক। সে‌য়া আছিল ভয়ংকৰ দুৰ্বিষহ সময়। মানৱ-সভ্যতাৰ সংকটৰ সময়। ফেচিষ্ট দানৱৰ আগ্রাসনত কম্পিত সমগ্র

যিসকলে গোটেই জীৱন জুৰি যুঁজিলে তেওঁলোকৰ আটাইতকৈ ধুনীয়া কথাটো হ’ল – শেষবিন্দুত আহি পাই কোৱা – মানুহ আৰু জীৱনক বিশ্বাস

মোৰ ঘনিষ্ঠ বন্ধুৰ পত্নী, ধুনীয়াকৈ সাজি-কাচি আহিছে, কিন্তু আমাৰ লগত একেলগে খাবলৈ নবহে তেওঁৰ আজি ‘নীলষষ্ঠী’ ডেকা বয়সত এইবোৰ লৈ

ভীষণ ক্ষুধার্ত : উদৰ, শৰীৰবৃত্ত ব্যাপী অনুভৱ হৈ থাকে – প্রতিপল – সর্বগ্রাসী ক্ষুধা অনাবৃষ্টিয়ে যেনেদৰে চৰিত্ৰৰ শস্যক্ষেত্ৰত জ্বলাই দিয়ে

এদিন মোৰ দেশৰ অৰাজনৈতিক বুদ্ধিজীৱীসকলক জেৰা কৰিব আমাৰ আটাইতকৈ হোজা মানুহখিনিয়ে তেওঁলোকক সোধা হ’ব, তেওঁলোকে কি কৰিছিলে যেতিয়া তেওঁলোকৰ দেশখন