গল্প-কবিতা

গাঁওবোৰ উন্নত হ’ব চহৰৰ পথবোৰ আৰু বহল হ’ব চহৰৰ আহল-বহল পথবোৰ গৈ গাঁৱৰ বাটবোৰত মিলি যাব চহৰ আৰু গাঁওবোৰ এক

(জেইলত এদিনেই বাহিৰত হেজাৰ বছৰ যেন লাগে আচলতে চাৰিমাহ মই সামান্য খাদ্যৰেই বাচি আছোঁ চাৰিমাহ মই কেতিয়াও সুখৰ নিদ্ৰা যোৱা

এখনি ভগ্নস্তুপত বুৰ যোৱা নাও।বনজুইৰ লেলিহান শিখাইকক্ষচ্যুত কৰা কোনো বৰ্ষাৰণ্যৰঅদম্য বন্যৰাজৰধূসৰ দুচকুৰ বিহ্বল চাৱনিতযেতিয়া স্ফটিকৰদৰে ভাহেআতংকৰ সোণালী দু:স্বপ্ন। ঠিক তেনেকুৱাইএখনি

মোক পৃথিৱী দিয়া তুমি আকাশ লোৱা, মোক সংবিধানখন দিয়া ধৰ্মগ্ৰন্থবোৰ তুমি লোৱা, মোক আহাৰ এমুঠি দিয়া আধ্যাত্মিকতাৰ জ্ঞান তুমিয়েই লোৱা,

বহুদিনৰ পিছত আজি মৈত্ৰেয়ীৰ মনটো ফৰকাল হৈ পৰিছে, একেবাৰে শৰৎকালৰ মেঘমুক্ত নীলা আকাশখনৰ দৰে ফৰকাল। যোৱা কিছুদিন ধৰি তেওঁ যেন

ৰাতি ভাঙিছে থৰ্‌থৰ্‌কৈ কঁপিছে জাৰ-শোগোনা দেশ, মাটি সময়ে থমকি ৰৈ তোমাকে চাইছে প্ৰমেথিয়ুছ অগনিৰ শিখা হৈ কেতিয়া আহিবা তুমি? উমনি

আমাৰ ডেউকাবোৰৰ উষ্ণতা জুখিবলৈ বৰগছজোপা এইখিনিতে থাকে। মাজে সময়ে ভীষণ ৰ’দ অথবা মিচিক্‌মাচাক্‌ বৰষুণৰ টোপালতো আমি বৰগছৰ তলেৰে আহোঁতে যাওঁতে