গল্প-কবিতা

বৈকুণ্ঠ বৈভৱী মোৰ টাংগুটি খেলা অতীত শৈশৱ পতিতালয়ত আবদ্ধ সময় গণিত বন্ধুসৱৰ হাতে হাতে এতিয়া হিলৈ খজা বাৰুদ বাৰুদে নাজানে

কথাবোৰ তই শুনগৈ মানে বেলি লহিয়াবগৈ গৰু-ছাগলীবোৰ ঘূৰি অহাৰ পৰ হ’ব কিনকিন নিয়ৰত তিতা গধূলিগোপালে ছটিয়াব সন্ধিয়াৰ এধানমান পোহৰ বহুদিনৰ

মই তোমাৰ নৰকৰ সুঁতি এটা বোৱাই লৈছোঁ মোৰ পিনে এটা পৈশাচিক চিঞৰ লেলাউটি বোৱাই গজি উঠিছে মোৰ কণ্ঠত অটব্য ক’লা

সাৰে থকা ৰাতিবোৰ পুহি পুহি ফিচিকি উঠিছে পিতাইৰ ঘৰৰ শেতেলী চিন্তাবোৰ অহেতুক নাছিল হয়তো পিতাইৰ মাথোঁ যোৱাৰ আগতে সাৰি মছি

মই জানোঁ যে মই এখন নৰকৰ পৰা আনখন নৰকলৈ গৈ আছোঁ৷ বহুতেই কয় পৃথিৱীখনো হেনো নৰক৷ কিন্তু মোৰ চৌপাশখন যাক

  পৃথিৱী এখন ৰসাতলে যোৱা দেখিলে এটাই মাথোঁ আক্ষেপ হয় সৰি পৰা পকা ফল এটা নহ’লো কিয় পকা ফলৰপৰা দুটি

   শুকান মৰা ঠাৰিৰে আমি দুটা বস্তু সাজিছিলোঁ খেলনাৰ ভৰ জাল আৰু ভাত বৰশীৰ পুঙা, যিবোৰ উজানৰ দিনত কেতিয়াও কামত

    মোৰ শৰীৰটোৰ অংগ-প্ৰত্যংগ এপদ এপদকৈ বিক্ৰী হৈ আছে বজাৰত। দুয়োখন হাতত ৰচি লগাই ওলোমাই থৈছে কছাইখানাৰ ছাগলীটোৰ দৰে