গল্প-কবিতা

মুকলি পথাৰখনৰ সিমূৰত ইটা ভাতাৰ ধোঁৱা নোহোৱা দীঘল ছিমনি এটা… এদিন সেই ছিমনিটোৰপৰা ওলোৱা অপৰ্যাপ্ত ধোঁৱাই আকাশ ছানি ধৰিছিল ,

চিলাখন উৰি গৈ থাকিল এবাৰ ধৰি চোৱাৰ আশাত চৰাইজনীও উৰি গৈ থাকিল   আকাশে কাণে কাণে ক’লে, “থোৱা তোমাৰ অবিনশ্বৰ

ক’তেনো হেৰাল ভৰপূৰ আঘোণীয়া পথাৰৰ ৰাংঢালী উলাহ দাই নিয়া পথাৰত কেউফালে এতিয়া উদং বিষাদ ‌। মন পথাৰত অভিমানী যাতনাৰ টোপাল

(প্ৰেক্ষাপট – ভূটানৰপৰা শোণিতপুৰৰ গুপ্তেশ্বৰ দেৱালয়লৈ বৌদ্ধ লামাসকলৰ নিৰৱচ্ছিন্ন আহ-যাহ) বাৰশ টা বছৰ ৰিণপ’চেৰ হাতত ঘূৰি আছে আমোঘ মণিচক্ৰ থিম্পুৰপৰা

মাজ সাগৰত এতিয়াও টাইটানিক ডুবে টুলুং ভুটুঙকৈ এতিয়াও আগ বা‌ঢ়ে শিমলুৰ টুলুঙা নাও গধূলি বেলিকা এতিয়াও আমি ডবা কোবাওঁ ডবাৰ

…য’ত শেষ হৈছিল একলব্যৰ উকমুকনি সামন্তীয় পদতলত বিবশ হৈছিল স্বাধীনতাৰ নিশ্বাস… য’ত ভাগৰিছিল গুৱেভেৰাৰ ছায়াৰ তাল আৰু কাষ্ট্ৰোৰ চুলিত য’ত

ক্ষুধাৰ ৰাতিবোৰ মোৰ বাবে তীব্র বেগেৰে খেদি অহা বন্দুকৰ গুলি সিহঁতৰ আঘাতত মই হৰিণা নহয় – উভতি ধৰা এটা নাহৰফুটুকী

অ‘দিত্য ৰঞ্জন  ডিক্ৰঙৰ পানীত বান আহে৷ দলং ভাগে, দলঙৰ ওপৰৰ পৰা তলপ তলপকৈ মানুহবোৰ সৰি পৰে৷ গুড়ি পৰুৱাৰ দৰে উটি