গল্প-কবিতা

আমাৰ ডেউকাবোৰৰ উষ্ণতা জুখিবলৈ বৰগছজোপা এইখিনিতে থাকে। মাজে সময়ে ভীষণ ৰ’দ অথবা মিচিক্‌মাচাক্‌ বৰষুণৰ টোপালতো আমি বৰগছৰ তলেৰে আহোঁতে যাওঁতে

স্পৰ্শ শাওনৰ ধলত স্থানু হৈ ৰয় উশাহৰ ঘৰবোৰ, মাহৰ পাছত মাহ। উশাহবোৰ জাল এখনৰ দৰে দেখা যায়। জী থকা ছাল

মোৰ চৌদিশে ঘিটমিটিয়া এন্ধাৰবৰষুণৰ উত্তাল নাচোনঠেঁটুৱৈ ধৰা সময়আৰু এজাক হায়েনা মোৰ দেহৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰেহিম চেঁচা আতংকযিকোনো মুহূৰ্ততেস্খলিত হ’ব ভূমিমোৰ ভৰিৰ

তাৰ পৰা অলপ আঁতৰতে ভিজা বালিৰ মাজত উজ্জল কিবা এটা জিলিকি আছিল। দিগন্তই ৰৈ খুচৰি দিলে। মৰা শামুক এটাৰ উজ্জ্বল

মানুহ ! মানুহবোৰ কেতিয়াৰ পৰা অমানুহ হৈ পৰিল? তেজবোৰ ৰঙাৰ পৰা ক্ৰমান্বয়ে হৈ পৰিল নীলা? হৃদয়বোৰ এতিয়া মমতাৰে নহয় বান্ধি

পলকতে পৃথিৱীখন সলনি হৈ গ’ল। ৰে’ল সেৱাও অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ বন্ধ কৰা হ’ল। মোনাত আটি আটি বন্ধা পিঠা লাৰুবোৰ উলিয়াই বৈয়াম