সংলাপ (গৌৰীশংকৰ দাস)
এক প্ৰাচীন অভিনেতাৰ দৰে হৈ পৰিছোঁ
প্ৰাচীন; বহু শতিকাৰ পুৰণি
পাহৰণিৰ ধূলিত পোত যোৱা সময়ৰ ফছিল
মুখত সানিছোঁ মিছা ৰং
মাটিৰ ৰংগমঞ্চ, আখজা পোহৰ,সাঁচিপাতৰ সংলাপ
পিন্ধিছোঁ যুগসন্ধিৰ বাখৰ খটোৱা পোছাক;
জীৱন যেন সূত্ৰধাৰ,
ঠাৰে-চিঁয়াৰে কৈছে
চকু পকাই ধৰিছে
অভিনয় কৰিছোঁ
গীত গাইছোঁ
নাচিছোঁ; মই যেন মাটিৰ পুতলা !!
মাত্ৰ তাত প্ৰান আছে ৷
নাটঘৰ নিজম পৰি আহিছে
মোৰ সমুখত এয়া ৰংগমঞ্চ নহয় বিশাল মৰুদ্যান
পৰি আছে,
পৰি আছে-বুকুত লৈ অনেক সঁচা-মিছা কাহিনী
অনেক হাঁহি আৰু সংলাপ
অনেক জয়গানৰ ঐক্যতান জীৱনৰ
মই মুখৰ মিছা ৰং গুছাইছোঁ,
নিজকে প্ৰবোধ দিছোঁ,মই অভিনয়হে কৰিছোঁ
হয় মই অভিনয়হে কৰিছোঁ ৷
মোৰ চৰিত্ৰ-শেলুৱৈ গজা এক ভগ্ন প্ৰাসাদত
ৰজা হোৱাৰ আখৰা কৰা এজন নাম নোহোৱা নাগৰিক ৷৷