অসমীয়া কবিতা

ফুলবোৰ জ্বলাই দিয়াজুইবোৰ নুমাই দিয়া মৃত্যু শিল হেন, পানী হেন মৃত্যুএখন বগা চাদৰেৰে মৃত্যুক ঢাকি থ’ব নোৱাৰিছাইবোৰ ৰৈ যায়, তুমি

ঘৰ-চিৰিকাৰ মঙহেৰে বৰসবাহ পাতিমানুহজাক গ’লগৈ,মোক দি থৈ গ’ল ছিনা-জোকে বটিয়াই দিয়া এটৌ মান কিহবাৰ তেজ …সেইসোপা উতলাই খাবলৈ বনচোমৰ শুকান ডাল

এন্ধাৰ আহিলেগছৰ ধোন্দত চুপি থাকেডাইল সৰীসৃপগা মূৰ কোটালি ওলাই আহেনিশাচৰী জীৱতহিলং কৰি ফুৰেহাবি বনপিত পাত কৰি বিচাৰি চায়গীতাল পখীৰ খোৰোংআঁচুৰি

যে এই জ্বলি থকা অট্টালিকাবোৰ ভাঙি তাত পুহিব লাগে কুকুৰএই ক্ৰোধ, হিংসা আৰু থুবোৰ পেলাই দিব লাগে ৰাজপথতপাহাৰৰ নামনিত সাজিব