অসমীয়া কবিতা

স্পৰ্শ শাওনৰ ধলত স্থানু হৈ ৰয় উশাহৰ ঘৰবোৰ, মাহৰ পাছত মাহ। উশাহবোৰ জাল এখনৰ দৰে দেখা যায়। জী থকা ছাল

এলান্ধুকলীয়া দিনবোৰ পাৰ হ’লেই / আমি তোমাক কৰিম আমন্ত্ৰণ / গোট খাম একেলগে; / তোমাৰে আমাৰে হ’বলগীয়া বিহুসন্মিলনীত তুমি নাচিবা,

মানুহ ! মানুহবোৰ কেতিয়াৰ পৰা অমানুহ হৈ পৰিল? তেজবোৰ ৰঙাৰ পৰা ক্ৰমান্বয়ে হৈ পৰিল নীলা? হৃদয়বোৰ এতিয়া মমতাৰে নহয় বান্ধি

কলহত ভৰাই সাঁচিছোঁ বসুন্ধৰাৰ মাটি / সেউজ বৃক্ষৰে পুতি পেলাইছোঁ বক্ষৰ দুখ শোক কষ্টৰ চিহ্ন / বান্ধি থোৱা সোণৰ নদীত

সময়ে সামৰি নথ’লে কোনোটো কথাৰেই সলনি নহয় থাকোঁতে সকলো একেই আছে ব’হাগৰ কোমল ৰাগ কুঁহিপাত, নদীত প্ৰৱাহ মোহনাত সাগৰ সলাব

বান অহা দিনৰ স্মৃতি সুঁৱৰি খৰাঙৰ দিনকেইটাত মই তালৈ গৈছিলোঁ নৰাৰ হুলে ভৰিৰ তলুৱা হনাদি মাজে মাজে ধান সিজোৱা গোন্ধে

(নাজিম হিকমতৰ প্ৰেয়সী আৰু পত্নী ভেৰা তুলিয়া কোভাৰ সোৱঁৰণত) প্ৰিয়তম মোৰ ! এটা নতুন পুৱা বিচাৰি তুমি ওলাইছা সুগোল সোণবৰণীয়া