অসমীয়া গল্প

কানন এপাৰ্টমেণ্টৰ চতুৰ্থ মহলাত থকা ফ্লেটটোৰ দৰ্জাখন খুলিবলৈ ল‌ওতে কাজৰিৰ দামী হাতঘড়ীটোত চকু পৰিল, সময় নিশা প্ৰায় ৯:৩০ বাজিছে। “ছেঃ,

বাটছোৱাৰ দুয়োকাষ বাঁহগছে আৱৰা। গৈ থাকোঁতে এতিয়া সুৰংগ এটালৈ সোমাই যোৱা যেন লাগিছে। লেংপেঙীয়া গৰুহালে গাড়ীখন দুজন মানুহৰ স’তে কোনোমতে

১ তিতাৰামৰ আছিল তিনিটা ল’ৰা ছোৱালী৷ ল’ৰা এটা ছোৱালী দুজনী৷ ছোৱালী দুজনী বিয়া দিয়াৰ পিছত ল’ৰাটোকো বিয়া পাতি দিয়া হ’ল৷

দৰা ঘৰৰ পৰা বৰযাত্ৰী‌ এই ওলাইছে,‌ এয়া আহি আছে, ৰাস্তাত আছেহি, এই পালেহি! ক’তা? ক’তা? অহ নাই পোৱা! পাবহি পাবহি…।

তেজীমলাৰ মাহীমাকৰ একালত নাম এটা আছিল। নামটো কি আছিল, অন্য বহুজনী প্ৰাপ্তবয়স্ক মাইকী মানুহৰ দৰে তায়ো পাহৰিলে। অৱশ্যে অন্য বেছিভাগ

দাইলতে আলু এটা আৰু ভাতকেৰেলা এটা দি ৰাতিপুৱাৰ আহাৰ সাজু কৰিলে তাই। ফ্ৰিজত কণী আছে যেতিয়া হৈ যাব বুলি মনতে

মই জানোঁ যে মই এখন নৰকৰ পৰা আনখন নৰকলৈ গৈ আছোঁ৷ বহুতেই কয় পৃথিৱীখনো হেনো নৰক৷ কিন্তু মোৰ চৌপাশখন যাক