এজন বুঢ়া—ভাৰাভাৰা ৰাও (মূলঃ হূবনাথ পাণ্ডে। অনুবাদঃ বিতোপন গগৈ)

এজন বুঢ়া
দুবছৰৰ পৰা কাৰাৰুদ্ধ
জামিন নামঞ্জুৰ
প্ৰতি বাৰে, বাৰে বাৰে

এজন ৰুগীয়া বুঢ়া
চৰকাৰী চিকিৎসালয়ত
নিজৰ স্মৃতিশক্তি হেৰুৱাই
আশী বছৰ বয়সত
নিজৰ ঘৰ-পৰিয়ালৰ পৰা আঁতৰত
বহু দূৰত, কিজানি
আৰু কেতিয়াও গচকিবলৈ নাপাব
নিজৰ চোতালখন
কেতিয়াও লিখিব নোৱাৰিব কবিতা
আৰু কেতিয়াও লিখিব নোৱাৰিব সত্য
কেতিয়াও দিব নোৱাৰিব ভাষণ
আৰু কিজানি
কেতিয়াও নিজে দিব নোৱাৰিব এটা খোজ

কৰ’নাৰ এই আতংকত
ভীতিগ্ৰস্ত ব্যৱস্থাটোৰ
ইমান ভয়
এজন ৰুগীয়া বুঢ়ালৈ
তেওঁৰ কবিতালৈ
তেওঁৰ কথালৈ
যে জামিন দিবলৈও
কঁপি উঠে এই ব্যৱস্থা

প্ৰমাণ এয়াই যে
আন্ধাৰে এতিয়াও ভয় কৰে
পোহৰৰ সামান্য এটা এটা কণালৈ
কাঠৰ ৰাৱণে জানে
নিজৰ অসামৰ্থ্যতাৰ কথা
কলমৰ শক্তি এতিয়াও বেছি
শাসকৰ সামৰ্থ্যৰ সমুখত

চিন্তা কোনো পৰিস্থিতিতে নমৰে
কেতিয়াও ভীতিগ্ৰস্ত নহয়
মানুহ বুঢ়া হৈ গ’লেও
কেতিয়াও বুঢ়া নহয় চিন্তা

সুৰক্ষাৰ অসীম সুবিধাৰে পৰিবেষ্টিত হৈও
শাসক কেতিয়াও ভয়মুক্ত হ’ব নোৱাৰে
আৰু শব্দৰ শক্তি
শাসকতকৈ বেছি
বহুত বেছি।