অসমীয়া গল্প

বহুদিনৰ পিছত আজি মৈত্ৰেয়ীৰ মনটো ফৰকাল হৈ পৰিছে, একেবাৰে শৰৎকালৰ মেঘমুক্ত নীলা আকাশখনৰ দৰে ফৰকাল। যোৱা কিছুদিন ধৰি তেওঁ যেন

পলকতে পৃথিৱীখন সলনি হৈ গ’ল। ৰে’ল সেৱাও অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ বন্ধ কৰা হ’ল। মোনাত আটি আটি বন্ধা পিঠা লাৰুবোৰ উলিয়াই বৈয়াম

ওখ ওখ কংক্ৰিটৰ মাজত আবদ্ধ মহানগৰীত থকা বাসিন্দাসকলে বুজে মুক্ত হোৱাৰ ব্যাকুলতা আৰু বন্দী জীৱনৰ হাঁহাকাৰবোৰৰ তীব্ৰতা। কিদৰে প্ৰতিটো দিন

খহি পৰা আকাশখনক গছৰ ঠাল-ঠেঙুলিবোৰে ধৰি ৰাখিছে। ডোখৰা-ডোখৰ শুকুলা মেঘৰ টুকুৰাবোৰে যেন গছৰ ডালবোৰৰ মাজেৰে সোলকি আহি চুই যাবহি মাখনক।

মানুহজনীক চুলিত ধৰি মানুহটোৱে চোঁচৰাই আনিছে ঢেঁকীশাললৈ। তাইৰ হাত আৰু ভৰি দুখনত আঘাতৰ চিন সুস্পষ্ট। তাই কাবৌ কৰিছে মানুহটোক তাইক

কনকলতাৰ পেটৰ বিষ। তাই বিদ্যালয়লৈ যাব খোজা নাই। মাকে বকি আছে। অসহ্য। খঙতে বহীখন তাই জোৰকৈ বেগত ভৰাই দুপদুপকৈ ওলাই

১) এটা জোনৰ আধাফাল সাধু মাজতে কি হ’ল, মোৰ বুঢ়া আঙুলিটোৰ মনত উদ্ধত চখ এটাই বাহ ল’লে। জোন পুহিব। অ’,