বাঁহ ফুল – (গৌৰীশংকৰ দাস)
গণকৱৰত ৰাজধানী পতা দেশ এখনত
মুৰ নোহোৱা মানুহ ওলাইছে ; আৰু
কোনেও নজনাকৈ ৰজাৰ বাৰীত বাঁহফুল ফুলিছে ৷
জাকে জাকে বিহ্বল মানুহে চতিয়নাৰ গুৰিত ল’ৰা-ছোৱালী পুতিছে,
ভোক জ্বৰত পোৱাতীৰ গাখীৰ শুকাইছে,
কোনেও নজনাকৈ ৰজাৰ বাৰীত বাঁহফুল ফুলিছে ৷
টোপনীত দাঁত কৰছি থকা মানুহমখাই
নিজৰ হাত-ভৰি মৰক্ মৰক্কৈ চোবাইছে,
উত্থিত যৌনাংগত লাঠিচাৰ্জ কৰি দেশে জন্মনিয়ন্ত্ৰণ কৰিছে ;
কোনেও নজনাকৈ ৰজাৰ বাৰীত বাঁহফুল ফুলিছে ৷
ৰাজপথে ৰাজপথে ৰঙা নিচান লৈ হট্টগোল কৰা মানুহজাকক পিবলৈ তেজ লাগে,
তেজ মাৰি শ্ৰম কৰা মানুহৰ বিবেকে সাৰ পালে আৰুনো বিছাৰে কি ?
ঘাঁহ বুলি বাঁহ ৰোৱা ৰজাৰ বাৰীত এতিয়া কোনেও নজনাকৈ বাঁহফুল ফুলিছে ৷
বাঁহফুল ফুলিছে, এন্দুৰ মৰিছে
এই দেশলৈ নমতাকৈ আকাল আহিছে ৷
মই মাথোঁ সেইদিনটোলৈ বাট চাই আছোঁ, যিদিনা ৰজাই ক’ব – মোৰ হাতৰ ঠাৰিত চোন বাঁহফুল ফুলিছে !
বিঃদ্ৰঃ মদৰ পিয়লাত চুমুক দি যৌনতাৰ ব্যাখ্যা কৰিম বোলা ৰাতি এটাত চোতালত গাঁত খান্দি সোমাই আছোঁ, পৃথিৱী তই নিৰলে থাক ৷
