ষষ্ঠ বছৰ

:মানু মোৰ টিফিন ৰেডি হ’লনে? দে দে জলদি দে, চেহ আজিও দেৰি হ’ল! দৌৰি দৌৰি গৈ গেটৰ মুখত ককায়েকক টিফিনটো

সন্ধিয়াৰ দোমোজাত কাণিমুনি পৰত ৰুম নম্বৰ সাতৰ পৰা এটা বিকট চিঞৰ ভাঁহি আহিল৷ চিঞৰটো কাৰ কোনেও ধৰিব নোৱাৰিলে৷ ছেমেষ্টাৰ পৰীক্ষা

“ক’লী, ঐ ক’লী”—- পিছফালৰ পৰা কোনোবাই ৰিঙিয়াই মতা যেন শুনি তাই অকণমান অস্বস্তিত পৰিল। ঠিক অংকৰ চন্দ্ৰেশ্বৰ শৰ্মা ছাৰে গৰম

কিছুদিন ধৰি অমৰ চৌধুৰী বৰ দোদুল্যমান অৱস্থাত পৰি আছে। ভাত খাওঁতে আজিকালি তেওঁৰ হাতখন কব নোৱাৰাকৈয়ে কাঁহী আৰু মুখৰ মাজত

(কুৰি শতিকাৰ সাধু নামটোৱেই আচলতে খাপচৰা। কাশীৰ পৰা অসমৰ বিশ্ববিদ্যালয়ত সংস্কৃত পঢ়াবলৈ আহি ইয়াতে বিয়া-বাৰু কৰাই অসমীয়া গল্পৰ সমালোচক হোৱা

আতংক হৈছে যোৱা ৫০০০ বছৰৰ ইতিহাসৰ এক স্বাভাৱিক প্ৰতিক্ৰিয়া। দুটাকৈ বিশ্বযুদ্ধ পাৰ হৈ গ’ল, তৃতীয়টোও সমাগত। একবিংশ শতিকাৰ আৰম্ভণিতে ইৰাক-বাগদাদত