গল্প-কবিতা

পকা মধুৰী আমে মলমলাই থকা দুপৰীয়া আছিল সেইটোকৰ্দৈজোপা ঢাকি ধৰা ভাটৌ এজাকৰ কোৰ্হালত তচনচ হৈছিল চিন্তাৰ সোঁতটোবাৰে বাৰে!তুলি লওঁ, পুনৰ

দাইলতে আলু এটা আৰু ভাতকেৰেলা এটা দি ৰাতিপুৱাৰ আহাৰ সাজু কৰিলে তাই। ফ্ৰিজত কণী আছে যেতিয়া হৈ যাব বুলি মনতে

বৰ কষ্টত আছোঁ ককাইদেউ অসহনীয় এই যন্ত্ৰণা . সময় সলনি হৈছে যদিও পৰিস্থিতি একেই আছে তেজক পানী কৰি চহাইছোঁ মাটি

য়েছ মাই লৰ্ডশ্বিপ! আপোনাৰ দেশৰ নাগৰিক হোৱাটো এক ব্যয়বহুল কাৰবাৰ। আমাৰ দৰে অনুষ্টুপীয়াকৈ জীয়াই থকাবোৰে জীৱন বন্ধকত থৈ সংবিধান আওৰাওঁ।

১. ফুল-তৰা-গানৰ কোমল কোমল ভাষাৰে ভৰা তোমাৰ ৱাটছেপ গোটটিত হঠাতে সোমালহি গেলামালৰ দোকান কেতিয়া খোলা— তাৰ চৰকাৰী জাননীৰ জধলা কপি

চৰাইৰ মাতত ৰাতি পুৱাব বুলি ভাবি থাকোঁতেই দেশখোৱা আহি ৰাজপাটত বহিল . চৰাইৰ মাতত ৰাতি পুৱাব বুলি ভাবি থাকিয়েই মানুহবোৰৰ

মাজনিশা হেঁপাহবোৰ গলি গছ একোজোপা হ’ব খোজে। নিয়ন্ত্ৰিত আৱেগে সলনি কৰা সত্তাটোক বিচাৰি আন্ধাৰবোৰ গিলিব খোজা নে? বেহেলাৰ তাঁৰকেইডালত ঢৌ