আবৃত্তি কৰা হওক আমাক নতুন ছন্দৰে – (অনিতা গগৈ)

যেন মধ্যযুগীয় কোনো বজাৰৰ

শাৰী শাৰী বিপনীত ৰৈ আছোঁ

.

ক্রীতদাসৰ শালীনতাৰে

বন্দিত প্রহৰৰ স্তাৱক আমি

.

আমাৰ শৰীৰ মহটিয়াই

পাৰ হৈ গৈছে বহু শতিকাজোৰা

সভ্যতাৰ সম্ভ্রান্ত অন্ধকাৰ

.

হঠাৎ সহনশীলতাৰ পৰাকাষ্ঠা নেওচি

উজাৰি উঠিছে আমাৰ সৌম্য অতীত

.

চাবুকৰ প্রহাৰত থৰ থৰ কম্পিত

আমাৰ ভৰিৰ তলৰ মাটি

.

ভূচিত্রাৱলীৰ ভূগোল বিদাৰি

ৰজনজনাই উঠিছে শিকলিৰ আৰাও

.

খণ্ডিত জিভাত কোনে জানো থাপিছে

দোকমকালিৰ হেজাৰটা বেলি

আৰু শংখৰ ধাৰে কটা মাত

.

গুমগুমাই উঠিছে তেজৰ তলৰ ওঁঠ

আকৌ এবাৰ আবৃত্তি কৰা হওক আমাক

নতুন ছন্দেৰে…