গল্প-কবিতা

(Alfred Lord Tennyson-ৰ Nothing Will Die-ৰ ভাবানুবাদ) কেতিয়া বাৰু জুৰিটি বৈ যাবলৈ ভাগৰি পৰিব মোৰ দুচকুত? কেতিয়া বাৰু বতাহজাক বলিবলৈ

ভোক বুলিলেই আজিকালি আপুনি মুখ বেঁকা কৰি হাঁহি উঠে। ঠিক এইমাত্ৰ আপোনাৰ মুখত ফুটি উঠা কৃত্ৰিম আৰু বেঁকা হাঁহিটোৰ দৰেই..।

মৃতসকলৰ চকুবোৰ পুনৰ বিজুলী বাতিৰ দৰে তিৰবিৰাই উঠিল               সন্ধিয়া সাত বজাৰ পাছত কবৰস্তানত—

অনবদ্য বৰুৱাৰ এটা স্মাৰ্ট ফোন আছে আৰু তাত জিঅ’ কোম্পানীৰ চিম এখন আছে৷ জিঅ’ কোম্পানীয়ে কম পইচাতে দেধাৰ ডাটা দিয়ে৷

পুৱাৰ কোমল ৰ’দত উজলিছে ঘৰটো, পদূলিত মানুহৰ জুম।ইমানদিনৰ অন্তঃপুৰবাসিনী মানুহজনী হেনোবাহিৰলৈ ওলাব বতাহত কঁপি উঠিল খিৰিকীৰ গধুৰ পৰ্দা। ছঁয়াময়াকৈ দেখিলোঁ

ধানৰ পাতে কটা হাততশীতৰ দবনা-দবনি কোবজুহালত দি সেকিছোঁ ধোঁৱাই খুঁচি অনা লোতকেৰেমচিব নোৱাৰি শোকৰ উহ পোৰা মাংসৰ গোন্ধতকালিকা লগা ৰাতিকএতিয়াও

চকী খন টানি বহি লৈয়ে বিশালে উত্তেজিত কণ্ঠেৰে ক’লে,: পাক্কা খবৰ আনিছো বিভান । শ্বাহীনবাগত গোলমাল হ’ব। তই এন্টিচিপেট কৰাতকৈও