গল্প-কবিতা

কিমানবাৰ নিৰ্যাতন হ’লে তুমি বুজিবা যে তুমি এগৰাকী যোদ্ধা? কিমানখন হৃদয় লাগিব তোমাক সাহসী হ’বলৈ? কিমানখন কাণ লাগিব তোমাক তোমাৰেই

ৰাজপথত সৌৱা পিম্পৰাৰ যেন লানি শ্ৰান্ত ক্লান্ত অৱহেলিত বঞ্চিত শোষিতৰ শাৰী, নিজৰে অৱশিষ্ট টানি টানি ভাগৰুৱা শ্ৰমিকৰ ঘামেধোৱা শৰীৰ। জন

বুৰঞ্জীৰ পাতবোৰ লুটিয়াই থাকোতে তেওঁৰ আঙুলিত লাগিছিলহি কেঁচা মাটিৰ এটা গোন্ধ তেতিয়া ফাগুনৰ ঘূৰ্ণি বতাহজাকত ধূলি আৰু আচিনাকী ফুলৰ সুবাস

  বৰ ভয়াতুৰ আপোনালোক ভালপোৱাৰ সামান্য চুমা এটাতে কঁপি উঠে আপোনালোকৰ ধৰ্ম মানুহৰ খোলা হাঁহিত মুক্ত সপোনত জিকাৰ খাই উঠে

ৰাতিৰ আকাশত পোহৰ বিলোৱা তৰাবোৰ তেওঁ নিয়মমাফিক চুই চাইছিল‌ পপীয়া তৰাৰ লেজুকা প্রহৰত দুৱাৰৰ ডাং মাৰিবলৈ চকু মোহাৰি উঠা সেয়া

  বেৰৰ জলঙাৰে সৰকি অহা পোহৰত জিলিকিছিল মানুহটোৰ পেটত লিপিত খাই থকা এডাল জোক। ভদীয়া ভাগৰে হেঁচা মাৰি ধৰা টোপনিৰ

  যি বাটেৰে সি গুচি গ’ল কোনেও ভু-টোকে নাপালে ‘এছকেপিষ্ট’ ধাৰণা এটাতে বাক-বিতৰ্কখন চলি থাকোতেই ৰাতিৰ ৰে’লত আমি বিশ্বনাথ পালোহি

এক প্ৰাচীন অভিনেতাৰ দৰে হৈ পৰিছোঁ প্ৰাচীন; বহু শতিকাৰ পুৰণি পাহৰণিৰ ধূলিত পোত যোৱা সময়ৰ ফছিল মুখত সানিছোঁ মিছা ৰং