সঞ্জয় কুন্দনৰ কবিতা-(অনুবাদ: পল্লৱ হাজৰিকা)

সৌৱা যিজন একনায়কত্ববাদী শাসকজনৰ দোলাভাৰী হৈ একেবাৰে আগত গৈ আছে

তেওঁ মোৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় ভাই

আৰু যিজন পিছে পিছে আহি আছে

তেওঁ মোৰ গাঁওঘৰীয়া

যাক সময়ে অসময়ে মোৰ দৰকাৰ হয়।

আৰু যিজনে আগে আগে লৈ গৈ আছে নৈৱেদ্যৰ পাত্ৰ

তেওঁ মোৰ বন্ধু যি মোক সদায় সহায় কৰি আহিছে

যিজনে কৰি আহিছে প্ৰশস্তি পাঠ

তেওঁ মোৰ সহকৰ্মী , মোৰ শুভাকাংক্ষী

মই সেই শাসকজনক

ঘৃণা কৰি আহিছিলো

শাওপাত দিছিলো

কিন্তু এটা শব্দও ক’ব নোৱাৰিলো এতিয়া

এই নিজৰ মানুহবোৰৰ বিৰুদ্ধে

তেওঁলোকক ইমান ভাল দেখাইছিল যে

কেতিয়াও সন্দেহজনক যেন লগা নাছিল

সুখে দুখে তেওঁলোক এনেদৰে লগত আছিল

যে

কেতিয়াও ভয়ংকৰ যেনো লগা নাছিল ।

আমি আমাৰ আপোন মানুহবোৰৰ লালসাৰ অনুমানেই কৰিব নোৱাৰো

জুখি চাব নোৱাৰো তেওঁলোকৰ প্ৰয়োজনীয়তা – অপ্ৰয়োজনীয়তা

শুনা নাপাওঁ তেওঁলোকৰ অন্তৰতম ক্ৰূৰতাৰ ফোঁচফোঁচনি

আৰু এনেদৰেই তল পৰি যায় সৰু সৰু যুদ্ধবোৰ

যাক আমি ভাবি থাকো ডাঙৰ ডাঙৰ যুদ্ধ

আচলতে চলি থাকে এখন ‘আভাসী যুদ্ধ’হে

আমাৰ যুঁজি থকাৰ দৰেই লাগে ঠিকেই

কিন্তু বিনাযুদ্ধেই জিকি যায় শতৰু ।