অসমীয়া কবিতা

এটি পথৰুৱা সপোনৰ আঁত ধৰি পালোগৈ এৰাসূঁতিৰ জাৰণিখন; য’ত আছিল এখনি নৈৰ ইতিহাস। নৈ বৈ যায়, নিৰবধি। নিতাল নিশাৰ অৰণ্যখনত

পকা মধুৰী আমে মলমলাই থকা দুপৰীয়া আছিল সেইটোকৰ্দৈজোপা ঢাকি ধৰা ভাটৌ এজাকৰ কোৰ্হালত তচনচ হৈছিল চিন্তাৰ সোঁতটোবাৰে বাৰে!তুলি লওঁ, পুনৰ

মোৰ দুই হাতৰ এই দুই মধ্যমা আঙুলিতোমালোকৰ বাবেই মই আগবঢ়ালো। তোমালোকৰ যত কৰ্মৰাজিৰ উপহাৰমোৰ দুইহাতৰ দুই মধ্যমা আঙুলি। তোমালোকৰ উদ্ভণ্ডালি,

য়েছ মাই লৰ্ডশ্বিপ! আপোনাৰ দেশৰ নাগৰিক হোৱাটো এক ব্যয়বহুল কাৰবাৰ। আমাৰ দৰে অনুষ্টুপীয়াকৈ জীয়াই থকাবোৰে জীৱন বন্ধকত থৈ সংবিধান আওৰাওঁ।

বৰ কষ্টত আছোঁ ককাইদেউ অসহনীয় এই যন্ত্ৰণা . সময় সলনি হৈছে যদিও পৰিস্থিতি একেই আছে তেজক পানী কৰি চহাইছোঁ মাটি

১. ফুল-তৰা-গানৰ কোমল কোমল ভাষাৰে ভৰা তোমাৰ ৱাটছেপ গোটটিত হঠাতে সোমালহি গেলামালৰ দোকান কেতিয়া খোলা— তাৰ চৰকাৰী জাননীৰ জধলা কপি